Een ervaring van Marjan.

Ik had nooit gedacht zelf Corona te krijgen maar ondanks mijn jonge leeftijd ( 29 ) kreeg ik het toch. Ik belandde doodziek op de intensive care en moest dagenlang vechten voor mijn leven. Nu ben ik weer thuis en kan het nog niet helemaal geloven, ik ben weer beter en leef nog.

Het begon in februari, na mijn vakantie in Tirol. Ik voelde me niet lekker maar dacht niet direct aan het virus. Ik had een knallende koppijn, was misselijk en verder niets.

Maar naarmate de dagen verliepen voelde ik me steeds beroerder worden, verkouden, hoesten, benauwdheid.

Mijn partner wilde dat ik naar de huisartsenpost ging, omdat hij behoorlijk ongerust was over mijn klachten. Ik lag de hele dag in bed.

Hij belde de huisarts die me doorverwees naar de GGD. Intussen speelde er van alles door mijn hoofd, werd behoorlijk bang als ik dacht aan wat ik zag en hoorde op de tv over ziekte en dood door Corona. De GGD hield het in eerste instantie af, zij dachten aan een griep. Maar ik werd steeds beroerder en belde opnieuw met de huisarts die me direct doorstuurde naar het ziekenhuis. Een grondig onderzoek volgde, longen, bloed, coronatest.

En ja, het was raak en ik moest direct afscheid nemen van mijn partner die me gebracht had. Verder werd ik direct geïsoleerd in een ruimte waar alleen artsen en verpleegkundigen binnen mochten. Ik kreeg paniekaanvallen, moest huilen en kreeg het daardoor nog benauwder.

Bang, bang, bang. Ik voelde me enorm alleen, zonder normaal contact. Ik werd met de dag zieker, kon nog net bellen of Face Timen.

Het ademhalen ging steeds moeilijker, ondanks de medicijnen en zuurstof die ik kreeg.

Ik ga dood, dacht ik. Paniek en hyperventileren volgde.

Toen moest ik naar de IC en daar vroegen ze me of ik eventueel beademd wilde worden. Ik ging van ellende al dood, zag mijn begrafenis voor me met huilende ouders en partner. Het ZH personeel was geweldig zorgzaam en lief, maar ik miste mijn ‘eigen’ verzorgers. De mensen die van mij hielden en ik van hen.

Ik zag 2 weken lang alleen maar een witte, steriele ruimte en artsen en verpleegkundigen in groene pakken. Het was als een enge film, niet echt.

Tot mijn grote geluk ging het ineens iets beter, de medicatie sloeg aan en ik werd stabieler. Lichamelijk en geestelijk. Ik was niet elke dag meer doodsbang en geloofde weer in mijn herstel.

Toen ik, na weken, eindelijk naar huis mocht kreeg ik zo’n groot geluksgevoel over me wat ik nooit zal vergeten. Ik leef nog en kan weer terug naar mijn eigen huis, mijn eigen bed en partner. Tranen van geluk dit keer!

Ik moet nog veel rusten, mijn conditie weer helemaal opbouwen. Dat ga ik doen natuurlijk, geen twijfel mogelijk. Ik ga naar een psycholoog, om deze zeer ingrijpende ervaringen te verwerken.

Het virus, mijn Corona ziekte, heeft mijn leven totaal veranderd. Ik kijk nu heel anders naar ziekte en gezondheid, naar artsen en verpleegkundigen (chapeau) en naar mijn omgeving.

Tot mijn schrik zie en hoor ik veel jonge mensen die nonchalant met het advies over het virus omgaan.

Niet doen is mijn dringende advies!
Het kan iedereen treffen, jong en oud. En het is een vreselijke ervaring, durf ik te zeggen.
Ik ging bijna dood en was zo bang dat ik er gek van werd. Mijn advies:
Hou je aan de regels, voor jezelf EN anderen.
Veel wijsheid en gezondheid gewenst.

Marjan

 

Liefdevolle groet,

Henk en Astrid.